Merhaba 40. Hafta ♥

Oldu mu olmadı mı, gün gün saat saat sayarken geldik mi son viraja. 40. haftayı iyice meraklanan kalbimle, artık yeri daralan kızımın göğüs kafesime doğru ağır tekmeleriyle, içimden ejder çıkacak sandığım alev alev yanan bir mideyle, otururken kapanmayan bacaklarla ve tosun gibi bir silüetle karşılıyorum. 

Oysa daha dün gibi bebeğimin benimle olduğunu öğrenmem..

Anneler gününden iki gün önce, sabah uyandım. Yaşadığım sol kasıktaki saat tiktakları gibi atmaları saymazsak hiçbir belirti yok ama saat gibi işleyen hormonlarım o gün her ay başıma gelenin yine gelmesi gerektiğini düşünüyor. Henüz erken, sabahın körü. Kociş işe gidiyor, ben bir sağa bir sola dönüp, anneler gününü beklemeyi düşünüyorum içimdeki kıpırtıyla. Tabi bu sadece 2 dk sürüyor. 

Dünyanın en tuhaf test yöntemi olduğunu düşündüğüm o çubuk bir farklı geliyor gözüme :) Neyse, ikinci çizgi silik, oldukça silik üstelik. Hemen Sıla'ya gösteriyorum. Bi'test daha al, onu da yap diyor. Çıkıp, uzun uzun yürüyorum. Neredeyse eve en uzak eczaneye gidiyorum. Testi alıp, dönüşte anneme gidiyorum. 1 saat kadar sonra ikinci testi yapıyorum. O da silik ama Sıla bu sefer istediğim cevabı veriyor; 'oldu bu iş' ♥

Kan testi yaptırıyorum ve 'gebelik' kavramıyla tanışıyorum o test sonucuyla birlikte. Evet, gebeyim!

Gel zaman git zaman, ikili testler, detaylı ultrasonlar, acile de gitmedim demiyeyim, şeker yüklemeleri, kan testleri, idrar tahlilleri, tiroid kontrolleri, tansiyon takipleri, nst derken geldik mi 40. haftaya..

Allahın izniyle kızımızı kucağımıza almaya belki günler, belki saatler var. Nst'de görünen kuvvetli sancılar, Pera hanım kızımız henüz kanala girmediği için tarafımdan güçlü olarak hissedilmiyor. Kendisi de bu sancıları pek takmıyor olmalı ki kafası rahat, keyfi yerinde. Eee tabi, ekmek elden su gölden, kim o kadar zorlu yolu geçmeye çalışmak isterki. Yan gelip, yatıyor tipini yuttuğum ♥

Ben şu aralar, tuhaf bir merak içerisindeyim. Babası zaten, kızı olacak diye havalara uçmanın doruğunda şu son zamanlarda. İçimdeki merak, onun sevgisiyle birleşiyor ve ne kadar şanslı olacaksın kızım diyorum hep. Acaba bize ne tepkiler vereceksin, ilk tebessümünü ne zaman yapacaksın, uyku sırasındaki gülmeler, dudak bükmeler ne zaman başlayacak, mis kokunu içime çektiğimde neler hissedeceğim, hele o ilk karşılaşma? O nasıl olacak, asıl beni heyecanlandıran o. Nasıl bir karakterin olacak? Ellerin kime benzeyecek? 
Gülüşün kime benzeyecek? Baban gibi gamzelerin olacak mı? Ya yanakların? Böyle nerenden mıncırsam acaba diye tereddütte kalınca ben, o buruşuk koltukaltlarından, bezelye parmaklarından bir parça paylaşacak mısın benimle?

Çokça soru, fazlaca merak ama inanılmaz bir huzur var içimde. Sana kavuşmamıza az kaldı. Mistatlı, misballı bir bebekle evimizin şenlenmesine, iki kişilik ailemizi üçlemeye, hep korkutuyorlar ya 'ayy uykusuz geceler başlayacak' diye, o uykusuz ama dibine kadar seninle geçecek olan gecelerin gelmesine az kaldı.

Sağlıkla ve istediğin zamanda gel bebeğim. Biz bekleriz, hiiiiç problem değil :))