Uzun Zaman Sonra..

O kadar uzun zaman girmemişim ki bloguma, yorumlar birikmiş, cevapsız kalmış. Öncelikle özür dilerim. Özellikle bebeklerle ilgili aktiviteler hakkında sorular sorulmuş ki, son aldığım bir mail aslında beni blog başına oturttu diyebilirim. İnstagramdan beni takip edenler ve blogdaki son yazılara bakanlar kızım Pera Nil ile çokça oyun oynadığımızı görür. Yalnız son dönemlerde bu oyun ve aktiviteleri paylaşmaya ara vermiştim.
Bana gelen ve beni yazı yazmaya iten o maile gelecek olursak, ki çok samimi bir maildi, sevgili Ebru şöyle diyordu; (ismini izniyle kullanıyorum)
"Bilun hanım, 1 yaşına kadar yaptığınız, önerdiğiniz tüm oyun ve etkinlikleri oğlumla yaptık. Bundan sonra ne yapacağız? Artık yazmıyorsunuz da acaba 1 yaşından sonra bu etkinlikler önemli değil mi artık?"



Sevgili Ebru'ya uzun uzun cevabını yazdım ama bloga da yazmak istedim. Eğer bu şekilde düşünen başka anneler de varsa asıl nedenini öğrensin, yarın öbür gün Allah nasip ederse kızım büyüyüp de internet aleminde annesinin blogunda birden kesilen aktiviteleri görürse 'annem de ne çabuk sıkılmış, benimle oyunu bile bırakmış' gibi düşüncelere kapılmasın diye yazmak istedim.

Asıl sebep şu ki, çocukların kıyaslanmasına olan yaklaşımım.
Kimsenin kötü niyetle yorum ya da mail yazdığına inanmıyorum. Asla böyle düşünmedim ama gerçekten üzülen anneleri görünce, oyun paylaşımlarını azaltmaya karar verdim. Tabi ki oynamaya, öğrenmeye devam ettik Pera ile ama paylaşmadım.
Çünkü çoğunlukla şöyle mesajlar aldım;
"Kızınız adına çok sevindim ama kendi çocuğum adına üzüldüm"
"Nasıl oluyor da yapabiliyor, benimki asla yapamaz, sizce pedagoga götüreyim mi?"
gibi gibi..

Ah benim heyecanlı, telaşlı ama bir o kadar da pamuk kalpli arkadaşlarım, çocuğu için endişelenen, onun için harika bir dünya yaratmak isteyen canım anneler..
Benim önüme daktilo koysanız 10 parmak yazabilir miyim ben anında?
Ya da o çok çalmak istediğim kemanı alsam elime, şakır şakır çalabilir miyim o çok sevdiğim şarkıyı dakikasında?
Her iş, her beceri emek istiyor. Ben Pera'nın önüne puzzle döktüğümde takır takır yapmıyor. Öncesi var, hazırlanılmışlık var, anlatıyorum, birlikte çözmeye çalışıyoruz. Bazen de olmuyor, erteliyoruz.
Mesela Pera renkleri tam olarak bilmiyor henüz. Onun için bütün renkler pembe. Arada sarı, mavi ve yeşili de ayırt ettiğini görebiliyorum. Evet Pera renkleri bilmiyor ama oturup, öğretmedimki henüz. Nasıl bilsin?
Mesela çocuğu tv karşısına oturtup, tüm gün temizlik, yemek vs yapıyorsanız (ki asla yargılamak için söylemiyorum, kalabalık ailelerde yaşayanlar ve bu işleri her gün yapmak zorunda olanlar var), evinizde her gün her dakika misafir varsa (bize kırk yılda bir birileri gelir ve o gün oyun, etkinlik vs olmaz doğal olarak) çocuğunuza vakit ayıramamanız normal. O zaman da kafanızı ve kalbinizi yorup, çocuğunuzu da üzmeyin lütfen. Her şeyin bir zamanı var. Her çocuğun kilosu, boyu gibi zihinsel gelişimi de farklı. Ancak uç noktalarda bir farklılık sezersek, o zaman da doktorumuza danışmalıyız elbette.

Ben uzun zaman bunu açıklayamadım. Yani bilmiyorum, içime dönüyorum ben hemen. Empati yapıp, göstermemeyi tercih ediyorum. Aslında yanlış, biliyorum. Ben anılarımı biriktirmek için bu günlüğü tutuyorum. Sanal da olsa benim günlüğüm burası. Kendimle ilgili paylaştığım ne varsa, kızımla ilgili paylaşımlara, anıları kalıcı olarak biriktirmeye devam etmeliyim.

O halde 2016 bol yazılı olsun blog için,
Sevgiler..