Aşk..

Sevgi emek ister..

Yaklaşık 4 yıl önceydi, bana bu kadar zamandır fedakarlık yapan, ilişkimize emek harcayan sevgilimle tanışmamız.
Karşılık beklemez mi hiç insan? Beklemezmiş..

Onu tanıyana kadar ben hep kederi yakıştırırdım aşka. Aşık olmayı ağlamak, huzursuz olmakla eşit sanırdım. Değilmiş.

Çevremdeki ilişkiler hep bir bencillikle başlar, ama kısa bir süre sonra 'aman efendim sen daha iyilerine layıksın' söylemiyle biterdi. Dinler dinler üzülürdüm. Dosdoğru bir ilişki yaşayamayacağımı sanırdım. Ta ki 4 yıl önceye kadar.
'Ağla Sevdam' kıvamında bağlandım ona.

Beni sen al
Yeminim var
Kül oldum, söndüm
Ateşine sar
Sar, al beni sana sar
Bana sensin yar..

Bunda da hüzün var değil mi? Ayselimin altını çizdiğinden mi, yoksa Yusuf Taşkın'ın sesindeki buğudan mıdır bilemem.. Hüzün olacak illa her aşkta. Özlem olur bir kere değil mi? Bazen dakikalar yıllar olur.. O da hüzündür, hem de en ağırı..

Neyse, herkese hüzünsüz aşklar dileğimle..

Bütün sevenlerin, yalnızca birbirlerine değil, aynı zamanda aynı yöne de bakabilen tüm sevgililerin, dostların, arkadaşların, annelerin, babaların, kardeşlerin 'sevgi günü' kutlu olsun. Öpüyorum hepinizi!

*Dipnot: Bu da böyle özel bir yazı oldu.