Çakıl Taşı

Lise'den bana kalan en güzel şey ne biliyor musun?..
Gerçi, aynı lisede, hatta lise 1'de aynı sınıfta okuduk ama lise bittikten sonra dost olduk :)
Her olayımız gibi bu da garip..


Seni her gördüğümde o yaşlarıma dönüyorum ben. Amaçsız, hatta hangi mesleği seçeceğine hala karar verememiş, aklı beş karış havada dönemlerime. 

Üniversite sınavında hangi soru çıkacak, okul puanı ne kadar etkileyecek sorularımsın..

Kimle evleneceğiz acaba, ne iş yapıyor olacağız sorularımızdan çocuklarımız kime benzeyecek, sahi Acun nasıl bu kadar zengin oldu, ticarete atılsak ne satarızki sorularımsın..

Denizli'ye gidişim, döndüğümde seni yine aynı yerde buluşum, telefonun diğer ucundaki sesim, çılgınca alışveriş yapışım, beş kuruşumuz olmadan da tavan yapmış mutlulukla umarsızca gezişim, hiç olmadık zamanda silkelenip, kendime gelişimsin..

O yıllardan beri hep yanımda -ama hep sağımda- yürüyensin, kelimeleri kıvırmadan dosdoğru yüzüne söyleyebildiğim ve buna hiç kırılmadan dinleyebilensin.. Cumartesi sabahı kahvaltım, İstanbul'un köşe bucağına kaçışım, bir günde 5 avm gezişimsin..

Dünümde, bugünümde olansın, yarınıma elini tutup koştuğum, yanında umarsızca çocuk olduğum, tüm saçma sapan fikirlerimi sunabildiğim, 'ee yani' dediğinde başka tarafa yönelişimsin..

Öylesin işte.. Dostluğu geçtim, kardeşimsin <3